Marcel de Lang

Hoelang werk je al op de ambulance? 
“Ik werk nu 4,5 jaar bij Gelderland-Midden, met heel veel plezier.”

Hoe ben je ambulancechauffeur geworden? 
“Ik ben eigenlijk kok, maar in mijn vrije tijd zat ik altijd al bij de vrijwillige brandweer. Daar heb ik ook mijn groot rijbewijs gehaald. Ook werkte ik via EMS (Event Medical Service) op grote festivals en evenementen. Via die weg heb ik mijn EHBO-diploma gehaald. Toen wees iemand mij op ambulancechauffeur: ‘Hé, is dat niet iets voor jou?’. Ik had toen nog totaal geen affiniteit met de zorg. Gelukkig leren we bij Ambulancezorg Gelderland-Midden vooral heel veel intern.”

Heb je voorbeelden van wat je hier intern hebt geleerd? 
“Bijvoorbeeld ampullen optrekken, de monitor aansluiten of het infuus klaarmaken. Dat zijn wel echt handelingen die je normaal gesproken niet leert bij een EHBO-cursus.”

 

Wat deed je hiervoor? 
“Hiervoor heb ik ongeveer 5 jaar lang bij High Care gewerkt, dat is een detacheringsbureau voor de zorg. Daar was ik ook ambulancechauffeur. Ik reed toen ook al heel Nederland door, van Den Haag tot Amersfoort tot Groningen. Vaak moest ik om er te komen al anderhalf uur rijden. Gelukkig ben ik chauffeur en vind ik rijden dus leuk. Toch heb ik na een aantal jaren  de keuze gemaakt om op een vaste baan bij Gelderland-Midden te solliciteren.”

Wat spreekt jou het meest aan bij Midden-complexe ambulancezorg? 
“Bij spoedvervoer gaat het om levensbedreigende situaties. Vaak zijn deze patiënten niet óf minder goed aanspreekbaar. Dan mis je toch een bepaalde connectie. Daarbij heeft alles bij spoedvervoer logischerwijs iets meer haast en tijddruk. Maar ik vind het juist zo fijn dat wij op Midden-complex dat minder hebben. Sommige patiënten kom ik zelfs vaker tegen, dan krijg je wel echt een band. Ze vertellen bijvoorbeeld ook over hun kinderen, soms zien wij ook hun familieleden waar ze eerder over hebben verteld. Wij doen ook veel hospiceritten en verzorgen dus de ‘laatste rit’ van een hoop mensen. Dat is heel bijzonder. Wanneer we hospiceritten rijden, maken we van onze wagen een beetje een wensambulance. Daar nemen we graag de tijd voor. We vragen de patiënt (als hij of zij natuurlijk nog goed aanspreekbaar is) of er nog iets is waar zij langs willen rijden, iets wat ze nog als laatste keer willen bewonderen. Dan grappen we wel dat Scheveningen te ver is, maar als ze bijvoorbeeld over de Posbank naar het hospice willen rijden dan doen we dat.”

 

Wat is het mooiste moment dat je hebt meegemaakt? 
“Dat zijn toch vaak wel de hospiceritten. Wat mij bij is gebleven, is een oudere dame. Haar zoon vroeg: ‘Ma, zou je niet langs je ouderlijk huis willen rijden?’ waarop zijn moeder fel: ‘Nee, daar hoef ik nooit meer te komen!’ reageerde. Toch had ze nog wel een wens, haar dochter was net verhuisd en dit nieuwe huis had zij nog niet gezien. Toen zijn we daarlangs gereden en hebben we haar zelfs nog op de brancard naar binnen gereden.
Een andere keer reden we met een patiënt naar een hospice toe en gingen we even langs het huis waar haar kinderen nog steeds woonden. Naast de oprijlaan stonden paarden in de wei. Alsof de dieren het aanvoelden, liepen ze richting onze wagen toen we aankwamen rijden en liepen ze een stuk met ons mee. Als ik daar weer aan denk, krijg ik opnieuw kippenvel.”

Wat zijn je ambities? 
“Vaak groeien chauffeurs op Midden-complex door naar het spoedvervoer na een bepaalde tijd. Maar ik kies er bewust voor om op Midden-Complex te blijven. Juist omdat wij meer patiëntcontact hebben en ik dat gewoon heel erg leuk vind!”